The end: van Darwin naar Columbus

Niet te geloven dat het zover is. Onze 7 maanden trip zit er al weer op. Heel cliché, maar wat is de tijd voorbij gevlogen. Voor ons gevoel liepen we gisteren nog rond in de miljoenenstad Bangkok, waar onze reis op 30 september begon. Ons vorige verhaal schreven we vanuit Cuenca, een schattig, authentiek plaatsje in Ecuador dat helaas helemaal was uitgestorven omdat het weekend was en in het weekend trekt iedereen erop uit. Resultaat: alle winkels, musea en restaurants dicht. Maar ach, we zaten er gelukkig maar 2 dagen en zouden vervolgens verder trekken richting Quito, de hoofdstad van Ecuador. Na een vrij heftige busrit van 10 uur kwamen we ’s avonds rond een uurtje of acht aan in Quito. Wij met z’n drietjes (met Joy) naar ons guesthouse om vervolgens een lekker hapje te eten op een heel gezellig pleintje in het midden van Quito, Plaza de Foch (tip van Dennis). De volgende dag stond de teleferico weer op de agenda. In La Paz zijn we al twee keer met de lift omhoog gegaan en ook in Quito scheen het een bijzondere ervaring te zijn. Wij de taxi in en sjoef daar gingen we. Dertig minuten later kwamen we aan. In vergelijking met de pas nieuw gebouwde lift in La Paz was dit maar een armoedig gevalletje. Als dat maar goed gaat. In onze cabine zaten twee meiden uit Santo Domingo (Ecuador) waarvan eentje ‘m net zo kneep als Lysan en ze liet dit dan ook erg duidelijk merken. Na een minuut of 20 kwamen we boven aan. Vanaf het uitkijkpunt hadden we een ontzettend gaaf uitzicht over de immense metropool. Na een lekker bakkie leut besloten we ons weer naar beneden te verplaatsen. Daar werd er weer een taxi gebeld die ons even naar (;-)  de evenaar reed.  De evenaar (equator), waar het land naar vernoemd is, bevindt zich op een paar kilometer van Quito en er is een waar circus omheen gebouwd. Lekker melig sprongen we van het noordelijke naar het zuidelijke halfrond en namen we een Japannerswaardige hoeveelheid foto’s alvorens terug te keren richting de stad. Ook al zou je het niet direct denken, Quito is een culinair walhalla! We aten heerlijke ceviche en sushi  in de hipste wijk en verheugden ons op onze trip naar de speeltuin van Darwin: de Galapagos Eilanden!

Galapagossies

Via Kilroy travel regelden we een paar weken geleden onze volgende tour met een mooie korting: De Galapagos eilanden!! Vanaf Quito zouden we via Guayaquil naar Baltra Eiland vliegen maar eerst was er nog een nachtje in Quito inbegrepen. En niet zomaar in het eerste het beste hotel, nee wij mochten deze nacht doorbrengen in het Hilton! Wat een luxe, ons guesthouse verruilen voor een grote-mensen-hotel. Heerlijk begin van onze week. Helaas konden we niet de hele nacht genieten van onze super de luxe kamer aangezien we al om half 4 ’s nachts in de hotel lobby werden verwacht voor onze pick-up naar het vliegveld. Voordeel bij een luxe hotel als het Hilton is wel dat de ontbijtzaal midden in de nacht al open was. Dus om klokslag 3 uur zaten wij lekker aan de gekookte eitjes, fruitshakes en pancakes J, heerlijk. Samen met Joy en 7 andere reizigers en de maffe gids Alejandro vertrokken we richting het vliegveld. De hele incheck procedure ging echt op z’n Zuid-Amerikaans (lees: inefficiënt en bureaucratisch), maar om 7 uur stipt zaten wij op onze luie kont in het vliegtuig richting de Galapagos! Na een uurtje of 2 vliegen en 1 uur wachten in Guayaquil kwamen we aan op Baltra Eiland! Hier werden we opgewacht door gids Fabian die ons naar ons hotel bracht, nadat we ons eerst vergaapten aan een luie zeehond die heerlijk op een bankje lag te zonnen. Na een lekkere lunch waren we klaar voor onze eerste activiteit, een wandeling naar Tortuga Bay. Tijdens deze wandeling leerden we de rest van de groep kennen: nurse Becky die een lichte alcoholverslaving had, de goedaardige 67 jarige George uit Canada, de ouders in wording waarvan we de namen niet meer weten, de naïeve Australische Teresa en twee wat oudere dames uit Miami, Florida (Pam en Mary-Ann) waar Lysan een potentiele vriendschap al vrij snel mee had verpest… Een ding willen we jullie even meegeven. Onthoud dat ook al spreekt vrijwel niemand Nederlands, VRIJWEL niemand betekent niet NIEMAND. Wat wil het geval, op het vliegveld verliep het allemaal niet zo vlotjes en dat begon een beetje te irriteren vooral iemand met het geduld van een kind zoals Lysan. Met name Pam en Mary-Ann vlotten niet echt. Lysan moest haar irritatie even kwijt en begon ietwat luid over de twee dames te praten waarbij woorden vielen die we hier niet zullen herhalen. Toen Lysan vervolgens naar het toilet ging begon de dame om wie het met name ging in het Nederlands tegen Sander aan te praten. Wat bleek, Mary-Ann was opgegroeid in Nederland om vervolgens een aantal jaren later met het gezin te emigreren. Oeps... Maar ja we hebben ervan geleerd, zullen we maar zeggen. Even verder met de wandeltocht naar Tortuga Bay. Al snel irriteerde iedereen zich dood aan de 25-jarige Becky die al vanaf 9 uur ’s ochtends lurkend aan het bier zat en luid blèrend met haar muziek op standje 80 alle dieren waarschuwden voor onze komst. Hierdoor waren de beesies in geen velden of wegen te bekennen. Gelukkig zei onze gids er op een gegeven moment iets van en ze zette dan ook de muziek uit zodat we iets rustiger verder konden. Tijdens deze tour werd ons van alles verteld over de flora en fauna en zagen we allerlei soorten hagedissen, leguanen en een handvol verschillende vogels. Aan het eind van de tocht namen we een verfrissende duik in de zee waarbij Sander blij als een kind in de golven bleef duiken. Na deze mooie wandeltour bracht Fabian ons weer naar het hotel. Een paar uur later haalde hij ons op en gingen we met z’n allen naar een lokale markt. Hier stonden allemaal kraampjes lekker eten te verkopen. Wij streken neer bij een kraampje waar ze heerlijke vis verkochten. Lysan waagde zich aan een vis waarbij Joy haar even waarschuwde dat deze giftig was, ehm…, maar de gids zei dat het wel kon dus dan zou het wel goed gaan… Sander en Joy verorberden een mooie kreeft. Nadat we onze buikjes rond hadden gegeten, liepen we terug naar het hotel. De volgende ochtend werden we wederom vroeg verwacht. Vandaag begon dan de echte Galapagostour, de cruise. Eerst liepen we met z’n allen naar het Darwin Research Center waar we voor het eerst de levensgrote schildpadden zagen. In dit centrum worden schildpadden opgevangen, grootgebracht om vrijgelaten te worden als ze zo groot zijn dat ze een goede overlevingskans hebben en er wordt onderzoek naar de schildpadden gedaan. Heel leuk om te zien. De schildpadden waren ooit bijna uitgeroeid, omdat alle passerende schepen de gigantische slome beesten inlaadden als verse houdbare snack voor de bemanning. Er is becijferd dat er in een paar eeuwen meer dan 220.000 schildpadden in de scheepsruimen zijn verdwenen! Gelukkig helpt het programma en is er hoop. Na dit bezoek werden we met de bus naar onze boot gebracht. Op de boot zaten al 5 verstekelingen. Deze mensen hadden een weektour geboekt. Zij hadden de Zuidelijke eilanden al gezien en zouden met ons nog de Noordelijke eilanden bezoeken. Na een heerlijke lunch en een gezellige kennismaking vervolgde de boot zijn weg naar het kleine eilandje Bartelome. Daar was het tijd voor onze eerste snorkeltocht en zagen we Galapagos pinguïns, schilpadden en stingrays. Voor de zonsondergang gingen we aan land en beklommen de uitgedoofde vulkaan. Dat leverde een schitterend uitzicht op en dito foto’s. Via Genovese Island, waar Sander een hamerhaai zag zwemmen, kwamen we terecht bij Santa Fe. Daar speelden we een paar uur met zeeleeuwen, helemaal te gek! Lang verhaal kort, we genoten van alle dieren, de sterrenhemels, het snorkelen en springen van het bovendek van de boot, het was absoluut te gek op de Galapagos! Na een paar briljante dagen op de boot was het alweer afgelopen met de Galapagos pret en na twee fantastische weken reizen met z’n drieën moesten we helaas afscheid nemen van Joy. Zij zou weer terug gaan naar Wenen en wij zouden onze weg vervolgen naar het Noorden. Helaas kwam er aan onze vrolijkheid abrupt een einde, want toen Joy na de vlucht van Galapagos naar Quito haar telefoon weer aanzette, gebeurde er iets waar wij zelf ook altijd bang voor zijn. Er kwam een sms binnen met heel slecht nieuws over een dierbare. Wat een vrolijke laatste avond had moeten worden, werd dus helaas een verdrietige avond. Gelukkig konden we Joy wat steun bieden en voerden we mooie gesprekken over het besef dat je van elke dag moet genieten. Nadat we elkaar die avond met een dikke knuffel en zoen afscheid hadden genomen, pakten we de volgende ochtend een taxi naar het vliegveld van Quito. Tijd voor onze vlucht naar Colombia!

Schudden in Colombia

Ons ticket van Quito naar Bogota hadden we al geboekt, maar de rest van onze 12 dagen Colombia was nog helemaal vrij om in te vullen, dat zouden we ter plekke wel even doen. Helaas hadden we er geen rekening mee gehouden dat het de week voor Pasen was ofwel een week waarin vrijwel iedere Colombiaan vakantie had en dus ook op reis zou gaan in eigen land. Dit had tot gevolg dat aardig wat hotels, bussen en vluchten waren volgeboekt. Met wat hulp van Eduardo de hotelmanager in Bogota hadden we dan toch besloten om maar direct door te vliegen naar Cartagena, een idyllisch plaatsje aan de Caribische kust in het Noorden van Colombia. Na een maand waarin we niet stil hebben gezeten, hadden we besloten dat we het even een tandje rustiger aan wilden doen, de zogenaamde vakantie in de vakantie ;-). Hier in Cartagena hebben we dan ook heerlijk wat dagen op het strand gelegen, een mooie wandeltour door de oude stad gemaakt en bij leuke tentjes gegeten. Zo’n 5 dagen hebben we ons hiermee kunnen vermaken. Toen werd het wel weer tijd voor wat meer actie dus pakten we de bus naar San Gil, een plaatsje zo’n 20 uur rijden met de bus in de richting van Bogota. In San Gil aangekomen, hebben we direct een aantal activiteiten vastgelegd bij ons hostel. De volgende dag zouden we gaan raften op de Rio Suarez, een van de beste rivieren in Zuid-Amerika om vanaf te gaan. De watervallen en versnellingen hebben een rating van 3 tot 5 op de ‘raft’ schaal (1-5), waarbij 5 het hoogste is. Nou dat hebben we geweten. Met een groep reden we richting het startpunt waar twee rubberen bootjes al op ons lagen te wachten. De dagen ervoor had het fors geregend, dus het waterniveau was behoorlijk hoog. Na een nogal levendige uitleg van gids Ricardo begonnen we onze wilde tocht. Het begon allemaal nog vrij onschuldig met een type 3 maar al snel belandden we in een 4 en even later in een 5. Samen schreeuwden we forward 1, 2, 1, 2, 1, 2 totdat Ricardo schreeuwde INSIDE. Dan doken we met z’n allen de boot in en probeerden we vanuit de binnenkant van de boot verder te peddelen. Totdat ons weer werd toegeschreeuwd FORWAAAAAARD 1, 2, 1, 2, 1, 2. Dit ging allemaal goed en we hadden toch een lol. Op een gegeven moment melde Ricardo ons dat het allemaal een beetje gevaarlijk werd en dat we een stukje moesten lopen. Dus hop met de rubberen bootjes naar de kant en lopen maar. Sander klaagde steen en been dat hij liever in de boot zat en dat het lopen over de rotsen veeeeel gevaarlijker was dan met een rubberen bootje een type 5 af te racen met draaikolken her en der. Lysan probeerde hem te kalmeren door het verhaal van de gids te herhalen, namelijk dat er nogal een grote kans was dat we met het bootje om zouden slaan als we door zouden varen en als we om zouden gaan dan was er wederom een grote kans dat we in een draaikolk terecht zouden komen waarbij we onder water gezogen zouden worden en zeker 20 tot 30 seconden koppie onder zouden gaan. Begrijpelijk dus dat we een stukje moesten lopen. Na zo’n 15 minuten lopen sprongen we weer in onze raft om onze weg te vervolgen. Een 4+, een paar 4-tjes en dan de laatste maar meest heftige versnelling, wederom een 5! Vooraf werden we gewaarschuwd en legde Ricardo ons van alles uit, vooral goed zijn bevelen opvolgen, daar kwam het op neer. Wij met gespannen lichaampies in die boot en gaan FORWAAAAAARD 1, 2, 1, 2, 1, 2 INSIIIIIIIDDDDEEEEE, PEDDLE FROM THE INSIDE!!! En daar gingen we. Met een sneltreinvaart vlogen we over de metershoge golven en maar blijven peddelen. Op een gegeven moment klonk er een lichte paniek door in de stem van onze Ricardo STOOOP! BACKWAAAAARD. Zo, gelukkig net dat ene grote rotsblok ontweken. Hup, FOOOOOOORWAARD 1, 2, 1, 2, 1, 2. Na zo’n 5 minuten hadden we het ergste dan gehad en hezen we opgelucht onze peddels omhoog en tikten we ze tegen elkaar  als een soort ‘high five’ omdat we dit natuurgeweld zonder al te veel problemen hadden getrotseerd. Vervolgens keken we achter ons en wat zagen we tot onze schrik, de andere groep was omgeslagen. Overal spartelden mensen in het kolkende ruwe water met een doodsbenauwde blik in hun ogen. Konden we gelijk testen of we wat hadden opgestoken van Ricardo’s uitleg. De redding touwen werden tevoorschijn gehaald en wij stonden allemaal aan een kant van de raft om de drenkelingen uit het water te vissen. Al vrij snel had Sander twee mensen in onze boot gehesen en de andere drenkelingen hingen aan beide kanten van de twee kano’s die met ons meereisden voor noodgevallen. Alle mensen waren gered dus de reddingsactie was geslaagd. Wij hadden een topdag maar de mensen uit de gekapseisde boot dachten daar anders over, die stonden na een uur nog te trillen op hun beentjes en vertelden ons dat ze op het moment van omslaan en de minuten in het water echt doodsangsten uit stonden. Gelukkig was verder niemand gewond geraakt. Als beloning voor onze stoere tocht stond ons koud bier en heerlijk gekruide kip te wachten. Gretig namen we die tot ons bij een gezellig drinklokaal en grapten we wat met een paar tandeloze Colombiaanse boeren die gigantische kapmessen aan hun riem droegen.

Voor de volgende dag hadden we paragliden op de agenda staan. Samen met Mai en Suzanne, een moeder en dochter uit Den Helder/Haarlem die we bij het raften hadden ontmoet, vertrokken we ’ s ochtends vanaf het hostel met de bus richting het vertrekpunt. Lysan was dood nerveus en Sander probeerde haar een beetje gerust te stellen. De vrij intimiderende instructie-video hielp ook niet echt. Eenmaal ter plaatse was er gelukkig weinig tijd voor Lysan om na te denken. Meteen werd ze in een harnas gehesen en voor ze tegen kon stribbelen hing ze samen met piloot Andres hoog in de lucht! Gelukkig vond ze het geweldig en was ze helemaal niet bang (zie het filmpje!).  Sander, die het al eens eerder gedaan had, spoorde zijn piloot aan tot allerlei gekkigheid en genoot van het schitterende uitzicht over de Chicamocha vallei. Nadat we een lokaal lekkernij geproefd hadden (waanzinnig grote gefrituurde mieren), werden we helemaal heel weer afgeleverd in San Gil. Daar deden we samen met Mai en Suzanne de lunch nog eens dunnetjes over bij de lokale favoriet Gringo Mike’s. Dat is het restaurant van een Amerikaan die enorme porties echt Amerikaans voedsel serveert. Afblokken! De dagen erna maakten we nog een tripje naar het schitterende Barrichara en deden we een heftige downhill mountainbike tocht, die stiekem verdacht veel up hill ging. Dat wij beiden geen potentiele bolletjes trui dragers zijn werd die dag pijnlijk duidelijk. Al was het wel opvallend dat dit keer Lysan het korte lontje had en al scheldend en tierend met een rood hoofd op haar fiets zat! ’s Avonds konden we Gringo Mike’s nog een keer begroeten en toen we daarna lekker in het hostel een film zaten te kijken, trilden we bijna van de bank. Geschrokken keken we elkaar aan. Toen volgde er nog een schok. ‘Earthquake’ riep de nachtwaker in zijn beste engels! Toen we het later opzochten, bleek het inderdaad te gaan om een aardschok van 4,5 op de schaal van Richter. Geen schade gelukkig. Na een kort nachtje pakten we een dag later de bus richting Bogota. Ondanks alle heftige verhalen over deze zogenaamd gevaarlijke stad van 10 miljoen inwoners hadden we het daar goed naar ons zin en dronken we de nodige biertjes in de Zona T en deden we wat musea en sightseeing.

Family affair #1

Aan alles komt een eind, zo ook aan onze 3 maanden in Zuid-Amerika. Op maandagochtend 13 april vlogen we richting het 4de en laatste continent  van onze reis, Noord-Amerika! We zouden beginnen in Miami, Florida en eindigen in Atlanta, Georgia met een mooie stop in Columbus, Mississippi (waar Lysan 13 jaar geleden een jaar highschool heeft gedaan)! Maar eerst dus Miami. Na ruim 6 maanden zouden we Lysan haar ouders weer zien. Stipt om 13 uur liepen we met onze bagage door de douane en daar stonden ze dan: Frans en Monique! Zo fijn om elkaar na zo’n lange tijd weer te zien. Met z’n viertjes liepen we richting de huurauto (een enorme Suburban) en reden zo door naar het super mooie appartement dat Frans en Monique hadden gehuurd aan de Ocean Drive in Miami South Beach. Vanuit het appartement hadden we een mooi uitzicht over het strand en de Atlantische Oceaan. Nadat we onze spullen hadden gedropt en wat kleinigheden hadden uitgewisseld (o.a. dropjes voor Sander!), streken we met z’n viertjes neer op een terras voor een lekkere lunch en om de nodige verhalen uit te wisselen. Daarna belandden we samen met Monique op het strand om aan onze teint te werken. De volgende dag leek het ons een goed plan om op de fiets door Miami heen te crossen. Na wat moeite hadden we 4 citybikes te pakken waarmee we lekker via het strand naar het Holocaust monument fietsten. Dit is een monument midden in Miami ter nagedachtenis van de meer dan 6 miljoen Joden die tijdens de tweede wereldoorlog zijn omgekomen. Heel indrukwekkend. ’s Middags lagen we weer lekker te bakken in de felle zon en daarna weer lekker uit eten. De dag na ons fietsavontuur besloten we naar de Florida Keys te rijden. Dit zijn allemaal eilanden in het zuiden van Florida die middels een grote brug met elkaar verbonden zijn. De route hier naartoe is erg mooi! Eenmaal aangekomen in het meest zuidelijke eilandje Key West hebben we het meest toeristische treintje gepakt dat je je maar kan bedenken. Na een laatste bonusrondje waarmee we weer helemaal aan de verkeerde kant van het eiland terecht waren gekomen, sprongen we weer in de auto voor de lange rit terug. De volgende dag hebben we een lekker stranddagje gehouden en ’s avonds zijn we uit eten gegaan en hadden we Nederlands gezelschap van Fleur. En als afsluiting nog een paar drankjes gedronken in de ESPN bar. Daarna vervolgde onze weg zich naar Tampa waar we heerlijk uit eten zijn geweest bij het beste steakhouse ter wereld: Bern’s Steakhouse. Het was een supergezellige roadtrip, dank jullie wel voor de mooie dagen Frans en Monique!!

Family affair #2

De volgende ochtend moest er weer afscheid worden genomen van Lysan haar ouders, maar dit keer niet voor lang want ons laatste weekje was ingegaan. Wij vervolgden in onze kleine Toyota Yaris onze weg naar Mississippi en Frans en Monique bleven nog een paar nachtjes bij vrienden logeren in de buurt van Tampa. Het was heerlijk om lekker rond te scheuren over de Amerikaanse snelwegen. In no time waren we in Dothan, Alabama, waar we een nachtje logeerden in zo’n typisch motel langs de weg. Toen we de volgende ochtend het laatste stuk naar Colombus, Mississippi wilden gaan afleggen kwam er opeens een sms binnen. ‘Tornado warning, seek shelter!’ Het was ons al opgevallen dat het weer was omgeslagen, maar toen we de tv aan zetten leek het wel doomsday. Na wat informeren bleek het echter wel mee te vallen en waagden we het erop in de stromende regen. De storm trok van west naar oost, dus na een paar uurtjes rijden scheen de zon alweer en reden we vrolijk Mississippi binnen. In Columbus viel Lysan in de armen van haar toenmalige gastouders Gwen en Mickey. Mickey is een boom van een vent en een echte Harley rijder, maar achter dat stoere uiterlijk schuilt een klein hartje, want huilend omhelsde hij zijn ‘skinny girl’ Lysan. Ook Gwen hield het niet droog. Supergastvrij werden we ontvangen en de hele familie werd opgetrommeld om ons (nou ja met name Lysan natuurlijk ;-) te zien. Lysan genoot zichtbaar van de walk down memory lane en Sander genoot ook, vooral van de unieke inkijk in het echte Amerika! We gingen golfen met Josh, een vriend van Lysan, en zijn 5-jarige dochtertje Ava, we schoten een revolver af in zijn achtertuin, scheurden met Gwen en Mickey op een golfkarretje over het terrein van Pam & Paul, toerden achterop de Harley met Mickey. Ook werden we door de familie elke dag uit eten genomen en vergrepen ons in diverse restaurants aan echt Soutern Food en kwamen minstens 5 kg aan ;-), gingen ’s avonds laat shoppen bij Walmart, bezochten Graceland in Memphis en hingen lekker rond bij Gwen & Mickey. Uiteraard bezochten we ook even Columbus high school, waar een fotootje van een 17 jarige verlegen lachende Lysan in de hal prijkt! Het was een mooie afsluiting van onze trip. Nadat we van iedereen en uiteraard in het bijzonder van de fantastische Gwen en Mickey afscheid hadden genomen, stuurden we ons kleine autootje naar Atlanta. Hier zitten we nu dit stuk te tikken en kijken we terug op een GEWELDIGE trip van de afgelopen 30 (!) weken. We zijn nog bezig met een meer reflectief blogstuk, dat we zullen posten als we terug zijn in Nederland. Vandaag vliegen we van Atlanta naar Philadelphia, waar we vanavond onze vlucht naar Amsterdam zullen pakken. Zaterdagochtend landen we op Schiphol. Spannend!

Verwachtingsmanagement

We willen iedereen bedanken die ons heeft gevolgd en met ons heeft meegeleefd. In het kader van verwachtingsmanagement een huishoudelijke mededeling: we hebben voor niemand cadeaus. Of eigenlijk: we hebben voor iedereen een cadeau ;-). In plaats van allerlei dingen vanuit alle uithoeken van de wereld met ons mee te slepen, hebben we ervoor gekozen een flinke donatie te doen aan Sue & Lesley, het stel dat we in Myanmar hebben ontmoet. Zij runnen naast hun kookschool een schooltje voor de lokale (wees)kindjes en doen daar heel veel goede dingen. We mochten daar een ochtendje lesgeven en ze hebben ons hart gestolen! Hopelijk vinden jullie dit ook een waardige afsluiting van dit avontuur.

Wij kunnen niet wachten om jullie weer te zien!

Tot snel & liefs.

Sander en Lysan