LAN-lendigheid en andere Zuid-Amerikaanse toestanden

We tikken deze blog vanuit de bus van Montevideo naar Sacremento de Colonia in Uruguay. En het hobbelt nogal, haha. Onze laatste update was uit Sydney en inmiddels is er natuurlijk weer van alles gebeurd. Laten we beginnen bij het begin. Op dinsdag 13 januari vertrokken we voor dag en dauw naar Sydney Airport om via Auckland, Nieuw-Zeeland naar Tahiti te vliegen. Online inchecken bij de Zuid-Amerikaanse maatschappij LAN was niet mogelijk. Dus ruim 2 uur voor vertrek arriveerden we op het vliegveld. Even snel inchecken en dan lekker ontbijten dachten we. Toen we na 1,5 uur (!) pas aan de beurt waren, werd ons door de meest chagrijnige grondstewardess ooit doodleuk verteld dat ze ons niet kon inchecken voor de vlucht met Air Tahiti van Auckland naar Tahiti. Dat betekende eveneens dat ze onze bagage niet konden doorlabelen naar Tahiti. Wij moesten dus ook zelf in Nieuw-Zeeland onze tassen oppikken, door de douane gaan om in te inchecken en opnieuw door de douane om in te stappen. Op zich geen enorm probleem, ware het niet dat we slechts 1 uur en 20 minuten overstaptijd hadden in Auckland. Kansloze missie dus. Charmeren, argumenteren en ten slotte schelden (in die volgorde ;-) hielpen niets, de stewardess bleef onvermurwbaar. Ze kon ons niet helpen. Bovendien moesten we ons enorm haasten om deze vlucht nog te halen. Zonder ontbijt en redelijk geïrriteerd stapten we de LAN vlucht in. We keken elkaar aan en besloten: No way dat wij onze vlucht gaan missen!!! Lang verhaal kort: super brutaal laveerden we amok makend alsof het een situatie was van leven of dood in minder dan een uur tijd in Auckland door de douane en terug. Na het inchecken bij de al reeds gesloten incheckbalie van Air Tahiti (het argument ‘but it’s our honeymoon’ doet het goed ;-)) hadden we zelfs nog 5 minuten over. We hadden dus nog net genoeg tijd om ons even tegoed te doen aan heerlijke sushi en stapten vervolgens op de vlucht richting Tahiti. Een melig tropisch muziekje en een mooie bloem in ons haar maakten het helemaal af! We arriveerden een dag eerder (datumgrens!) op de avond van maandag 12 januari op Tahiti, zodat we de ‘verspilde’ dinsdag 13 januari nog een keer over konden doen!  

Op Tahiti werden we opgehaald door Cindy, een dame van ons hotel. We verbleven een dag in Papeete, naar wat bleek een oninteressant, vies stadje, zonder strand of leuke attracties. Gelukkig gingen we daarna door naar het schitterende eiland Moorea, op een half uurtje varen van Tahiti. Daar hadden we op een bizar mooi resort een private villa met pool gereserveerd voor een paar dagen. Het was ietwat decadent, maar wel heerlijk! Vanuit je villa sprong je zo het water in, waar je kon snorkelen met bizar mooie vissen tussen het schitterende koraal. En het eten was er zalig. Copieus ontbijt, daarna poisson cru (rauwe tonijn ceviche met kokosmelk), Mahi-Mahi (super lekkere vis) en overige lokale lekkernijen afgemaakt met een vleugje Franse cuisine. Verder was het er supermooi en relaxt. Lysan ging elke dag even bij het dolphin & turtle (recovery) center kijken, wat zich ook op de compound bevond en we gingen elke dag naar de gym, rennen en fietsen en alle mahi-mahi eraf trainen. Het weer zat niet erg mee, veel regenbuien, maar dat  is niet zo erg in de tropen. Gelukkig was het tijdens onze snorkeltour wel supermooi weer. Midden in de lagoon gingen we voor anker en om ons heen cirkelden tientallen blacktip reefsharks en stingrays! Je kon er staan, het water kwam iets boven je middel. Zonder enige angst sprongen we met onze snorkelgear over boord. De gids was deze beesten aan het voeren en de stingrays kwamen op je af, de haaien waren iets schuwer. Het was een fantastische ervaring! Na een paar heerlijke dagen namen we met pijn in ons hart afscheid van het Intercontinental en keerden we terug naar Tahiti. We deden nog een hilarische tour naar het schitterende ruige binnenland samen met wat bejaarde Amerikanen. Wayne & Richard waren de meest vooroordeel-bevestigende Yankees die we ooit zijn tegengekomen. F**** gringos!

Rapa Nui

Toen werd het tijd voor ons volgende avontuur: Paaseiland! Vermoeid van onze dagtrip zaten we samen met een Frans stel te wachten in ons hotel op een lift naar het vliegveld voor de nachtvlucht met LAN naar Isla de Pasqua. Terwijl Sander met Eric skypte voor zijn  verjaardag checkte Lysan haar mail: de vlucht is tot nader order gecanceld! LAN verhaal kort: het werd LAN wachten en zeer LAN-lendig. De communicatie vanuit LAN was dramatisch en ze regeleden en vergoedden niks. Na wat speurwerk online bleek cycloon NIKO in de buurt van Tahiti de grote boosdoener. Vastzitten op Tahiti klinkt leuk, maar na 2 dagen en 15 uur vertraging, al wachtend op nieuws dat maar niet kwam, rondhangen en dus niks kunnen doen in de storm en de regen in het saaie vieze Papeete, is de lol er gauw vanaf. Anyway, op donderdagmiddag i.p.v. maandagnacht vlogen we dan eindelijk naar Paaseiland. Door alle vertraging hadden we nog maar anderhalve dag over, dat was natuurlijk balen. Paaseiland is niet even een eilandje waar je snel nog eens naar toe gaat. Op het vliegveld aangekomen in de holst van de nacht (3 am lokale tijd), stond de aangeschoten eigenaar Jerome van het guesthouse met de fantasievolle naam ‘Chez Jerome’ ons al op te wachten. Samen met een Sloveense dame, Jozica, kregen we een ‘midnight’ tour door het centrum van Paaseiland. Het centrum bestaat uit 1 hoofdstraat en een stuk of 3 zijstraten, maar toch. De volgende ochtend stond Jerome alweer vroeg klaar voor onze dagtour over Paaseiland. Hij vond het zielig voor ons dat we slechts 1 dag op Paaseiland konden zijn, dus stond hij erop om ons in 1 dag ALLE highlights van Paaseiland te laten zien. Daar waren wij het roerend mee eens. Na het ontbijt hopten we samen met Joy (Jozica) in de auto bij Jerome voor onze meesterlijke tour. Bij het zien van onze eerste Moai gingen we alle drie helemaal los. Wat gaaf om die welbekende beelden in het echt te zien. Zo indrukwekkend en dan te bedenken dat die beelden jaaaaaren geleden uit rotsen zijn gehakt en vervolgens op verschillende plekken over het hele eiland zijn gezet zonder dat de mensen daar destijds goed gereedschap en laat staan machines voor hadden. Hoe ze dat allemaal voor elkaar hebben gekregen is en blijft tot nog toe een raadsel. Dat maakt het eiland ook erg mysterieus. Zo indrukwekkend! Jerome heeft ons meegenomen naar de mooiste en belangrijkste Maois en naar het strand voor een heerlijke empanada met een lekker Rapa Niu biertje. Hier hebben we nog een duikje genomen in de zee. In de middag zijn we bij de berg geweest waaruit de Moais gemaakt zijn en bij een van de vulkanen op Paaseiland. Einde van de dag reden we moe maar voldaan terug naar het guesthouse waar we samen met Joy en een Duits stel hebben genoten van een heerlijke maaltijd. ’s Avonds vroeg naar bed want na een nacht niet slapen waren we toch best gaar en de volgende ochtend vroeg zou de wekker al weer afgaan. Na een helse nacht, vol muggen, blaffende honden en kraaiende hanen stond het ontbijt alweer vroeg klaar. Wij ook met onze backpacks alweer ingepakt voor het volgende avontuur, maar toen ging het weer even mis… Jerome was ’s ochtends vroeg naar het vliegveld gereden om onze vlucht te bevestigen (internet werkt hier namelijk niet of nauwelijks) en wat bleek… ja hoor, onze vriendelijke vrienden van LAN hadden wederom vertraging… tot nader order natuurlijk. Dit keer geen cycloon maar andere soort vage weersomstandigheden. Wederom veel onduidelijkheid. Jerome meldde ons dat hij in de middag meer zou horen van LAN dus vroeg ons of hij ons even af kon zetten op de markt zodat we ons daar konden vermaken. Zo gezegd zo gedaan. In het water van het haventje spotten we nog een paar enorme schildpadden en we dronken een lekker bakkie koffie in een lokaal tentje. Na een paar uurtjes werden we weer opgehaald en vertelde Jerome ons dat onze vlucht die avond rond een uurtje of 22 zou vertrekken. Wat inhield dat we nog een halve dag op Paaseiland hadden. Joehoeoeoe! Als je weet hoe laat je vertrekt, dan kun je in ieder geval nog iets ondernemen. Jerome had een tourtje gepland staan met een Fransman en Joy en wij konden aanhaken. We zijn op de meest onmogelijke plekken gekomen van Paaseiland. Op een gegeven moment stonden we met de 4-wheel drive ongeveer in een hoek van 90 graden gedraaid (met de neus naar beneden) en Jerome bleef doodleuk volhouden: Yes, iet ies possiebel. Just wait and see. Ja hoor hij had gelijk, maar de cola van Joy stroomde door de auto en Jean-Louis zat met z’n neus tegen de voorruit geplakt. Deze dag hebben we grotten bekeken, rotstekeningen en het grootste dorpje wat ooit op Paaseiland bestond en waarvan de ‘funderingen’ van de huizen nog zichtbaar waren en een openlucht crematorium. Na deze ultimate survival ;-) reden we terug naar het guesthouse. Hier pikten we onze backpacks op en reden we richting het vliegtuig om onze bagage in te checken. Het incheckproces hier op Paaseiland stelt geen drol voor dus binnen 5 minuten zaten we weer in de auto op weg naar huis, want er was nog tijd om wat te socializen. Onderweg maakte Jerome even een stop: You want un bierre? Maar natuurlijk willen we dat. Profesorisch opende Jerome de biertjes met z’n veiligheidsgordel, volgens hem de enige reden waarom die gordels er nog in zaten. Al lurkend aan z’n biertje reed hij ons naar het guesthouse voor een wederom heerlijk en super gezellig diner met alle andere gasten van Chez Jerome. Na het diner, met sterke verhalen en de slappe lach, werden we wederom door Jerome op het vliegveld afgezet, maar we vertrokken niet voordat we nog een mooie schelpen-ketting van Jerome om onze nek kregen. Au revoir Jerome!!

Santiago de Chile

Door de nieuwe vertraging kwamen we rond 5 uur ’s nachts aan in Santiago de Chile, niet heel relaxed dus. Onze volgende vlucht naar Buenos Aires ging pas 18 uur later. Aangezien we al een hotel hadden geboekt en betaald besloten we niet de 18 uur op het vliegveld te wachten maar een taxi te pakken richting het centrum. Om 6 uur kwamen we daar aan en konden we nog mooi 5 uurtjes van ons lekkere bedje genieten. ’s Middags hebben we nog even wat van Santiago kunnen zien, voordat we onze vlucht naar Buenos Aires moesten pakken.

Vamos (Espanol) en Buenos Aires, Argentina

Zondagavond kwamen we aan in ons appartementje aan de Billinghurst, midden in de levendige buurt Palermo! ’s Avonds om 23 uur aan ons hapje kon nog makkelijk aangezien iedereen hier pas op z’n vroegst tegen een uur of 22-22:30 aan het avondeten zit. De volgende dag moesten we weer aan de bak: twee weken een cursus Spaans bij Vamos Espanol! Gaar van de gebroken nachten verschenen we om 9 uur voor de schoolhekken. Sander moest nog even in gesprek met de directrice voor een check of z’n Spaans echt zo goed is als uit zijn test bleek. Hij mocht door naar groepje A2 en Lysan in het groepje nerds A1. Het ging er hard aan toe. Iedere dag voor dag en dauw op ;-) en 4 uur naar school en dan kregen we ook nog huiswerk mee. Nee hoor, super lachen was het en tijdens zo’n cursus ontmoet je zoveel leuke mensen en je leert ook serieus nog wel een aardig woordje Spaans. Tenminste bij Sander ging het goed. Lysan was erg trots als ze een vraag in het Spaans kon uitkramen maar zodra er een antwoord volgde, keek ze in blinde paniek richting Sander die dan even rustig uitlegde wat er zojuist allemaal geblèrd werd. Op de woensdagavonden was er een soort van ‘netwerk’ avondje. Samen met onze klasgenootjes gingen we naar een bar waar we voor elke taal die je sprak een vlag op je shirt geplakt kreeg. Wij spraken natuurlijk zogenaamd een stuk of tien talen en zaten helemaal volgeplakt. Een gezellig avondje beleefden we daar! Haverwege de week kregen wij een huisgenootje: Joy. Zoals wij al eerder schreven hebben we haar op Paaseiland ontmoet. Dit klikte zo erg en aangezien wij een slaapbank in ons appartement hebben,  kon zij er makkelijk bij. Heel gezellig!

Samen zijn we de stad in geweest naar Plaza de Mayo, de befaamde begraafplaats in Recoletta waar Evita Peron begraven ligt, een wandeltour door de stad etc, etc. Wat een gave stad is Buenos Aires!! Maar er is 1 dingetje… Het gaat economisch gezien niet helemaal super in Argentinië. Dit gaat al een hele tijd terug. Dertien a veertien jaar geleden is er besloten dat er niet meer in US dollars gespaard mocht worden. Destijds stond de dollar gelijk aan de Argentijnse peso dus werd er besloten dat alle dollars, pesos werden. Wat er vervolgens gebeurde was wel heel hard. De peso stortte in en daalde in waarde. Voor 1 peso kreeg je geen dollar meer, nee het werd 2 peso voor 1 dollar en vervolgens 4 peso voor 1 dollar en ga zo maar door. De Argentijnen renden naar de banken om al hun geld daar weg te halen maar dat kon niet, want alles werd door de overheid bevroren. Van de een op de andere dag zagen zij hun spaarpotje dus halveren, verder halveren totdat ze nog maar ca 1/13 over hadden van hetgeen ze in eerste instantie hadden gespaard. De peso is nu zo’n instabiele munt dat de Argentijnen liever dollars hebben. Ook worden huizen cash betaald in dollars!! Door die onzekerheid en die instabiele markt is er dus een soort van ‘zwarte markt’ voor dollars en euro’s ontstaan. Buitenlanders kunnen hun geld op deze zwarte markt wisselen waarbij je voor 1 euro momenteel ongeveer 13 pesos krijgt. Als je bij een bank pint krijg je voor diezelfde euro slechts 9,5 pesos!!! Wij hebben slim als we soms kunnen zijn ;-) alle trucs in het boekje geleerd via onze talenschool en dus hebben wij op alles circa 30% korting hier, zelfs onze verdere reisplannen (tickets etc.) betaalden we in cash met ‘goedkope’ pesos!

Het was fijn om voor het eerst in maanden wat langer ergens te verblijven. Even de tas uitpakken, elke avond hetzelfde bed, bekende tentjes in de buurt! Het sociale leven kreeg ook een boost, naast ‘school’ werd er van alles georganiseerd en zo kwam het bijvoorbeeld dat Sander het met zijn klas met Duitsers, Fransen, Zweden en een Fin opnam tegen een paar Argentijnen op het voetbalveld, terwijl Lysan zich samen met Joy aan de verlokkingen van de tango overgaf. Beide activiteiten waren erg lachen. Uiteraard bleef de trucendoos van Sander ook dit keer gesloten, maar met een fraaie intikker had hij toch een aandeeltje in de Europese zege op de Argentijnen. Lysan stond met name op tenen van anderen en de heupen bleven op slot, maar toch was het een superleuke avond. Van de anderhalve liter water die Sander na de wedstrijd enthousiast uit een lokaal kraantje dronk had hij nog dagen plezier. Met behulp van wat pillen uit de apotheek van Joris liet hij zich niet kisten en bleef hij op de been. Qua eten werd op aanraden van Amber het befaamde steakhouse Don Julio’s aangedaan. Heerlijke stukken Argentijnse steak werden vergezeld door soepele rode wijnen. Na twee heerlijke weken Buenos Aires was het tijd om richting Montevideo te gaan. Met de boot naar Colonia en dan een paar uurtjes met de bus. Los van het feit dat het ons erg leuk leek, was het ook financieel een goede zet, want in Uruguay trek je gewoon US dollars uit de ATM’s (die je dus weer kan omzetten in goedkope pesos! Kassa!). Colonia was erg leuk, maar Montevideo op zondag is uitgestorven. Inmiddels zitten we nu in de bus terug richting Buenos Aires. Met wifi, erg luxe! Komende weken reizen we nog in Argentinië, via El Calafate in het zuiden dan naar Bariloche en weer terug naar BA en dan op en neer vanaf BA naar de befaamde watervallen van Iguazu. Dan vliegen we op 26 februari naar La Paz, Bolivia om vanaf daar een jungletrip te maken. Op 6 maart zijn we dan terug in La Paz waar Marije zich bij ons zal voegen voor een trip door Bolivia / Peru. We missen jullie, maar over minder dan 11 weken staan we alweer voor jullie neusjes. Dikke kus en alle liefs vanuit Uruguay! Sander & Lysan