Bali als een stekker

De tijd vliegt en voor je het weet is er alweer een maand voorbijgegaan sinds ons laatste blog. Gelukkig zijn we er weer lekker voor gaan zitten, dus zet je schrap! Op dit moment zitten we in de Blue Mountains ca 80 kilometer vanaf Sydney. Een maand geleden verlieten we jullie in Jimbaran, Bali. Daar zijn we gebleven. En zoals te verwachten is er sindsdien weer van alles gebeurd, leuke en minder leuke dingen.

Jimberan, Bali

Jimberan ligt in het zuidelijke ‘schiereilandje’ van Bali. Wij hadden via Martijn (thx voor de tip!) een heerlijk resort op een plek die heel anders is dan de rest van Bali, rustiger en wat meer afgelegen. Een echte aanrader is lokale vismarkt in Jimberan. Daar zijn allemaal restaurantjes waar je de vis die ’s ochtends is gevangen ’s avonds kan verorberen. Lysan had hier over gelezen en als visliefhebster zat ze maar aan Sander z’n hoofd te zeuren of we daar konden eten. Hup, wij op de scoot en gaan. Na 40 minuten belandden we op het strand. Daar waren allemaal warungs (kleine Indonesische restaurantjes) direct op het strand met van die plastic stoeltjes en kleine kaarslichtjes. Heel knus. Daar hebben we de lekkerste visjes ever gegeten. Zooooo lekker! Echt een aanrader!

De dag na ons heerlijke maal moesten we weer een beetje in beweging komen om de nodige calorietjes te verbranden. Een surflesje is dan de ideale manier. Na een korte uitleg van de instructeur lagen we rond het middaguur in het water samen met 2 Denen en een Spaanse dame. Sander ging direct als een speer maar Lysan had wat meer moeite bij de start. Helaas werd het er niet beter op, omdat de instructeur niet van de opbouwende kritiek was, maar nogal te keer ging, schreeuwen, schelden e.d., iets waar Lysan echt niet tegen kan. Gelukkig was er nog een ‘assistent’ instructeur die wat  subtieler te werk ging en meteen ging het veel beter.  Hoogtepunt was de golf waarbij we zwaaiend naar elkaar allebei op onze plank stonden, erg gaaf. Na 2 uur surfen was de les afgelopen en lagen we er helemaal af. Wat onwijs intensief was dat, maar wel heel gaaf! Als verrassing had Sander een relaxte massage geregeld bij ons resort. Bedjes op de rotsklif, koude Bintang erbij en  de pijnlijke spieren verwend met een massage (nee, geen happy ending Florian), top!

Ubud, Bali

De dag erna gingen we door naar Ubud. waarschijnlijk een van de meest bekende plekken op Bali. Een super knus plaatsje midden tussen de rijstvelden en waar je heerlijk kan ontspannen en eten. Hier hebben we ruim een week gezeten. De dag dat we aankwamen hadden we met Dennis en Sharis afgesproken. Dennis is een oude middelbare schoolvriend van Sander en via Facebook  zagen we dat zij ook op Bali waren. We hebben super lekker gegeten en daarna nog een drankje in de CP Lounge gedaan, de enige ‘club’ in Ubud. Twee dagen na onze gezellige date had Dennis een leuke fietstocht geboekt voor ons 4. Met een minibusje werden we opgehaald en reden we voor het ontbijt naar een restaurant met een onwijs gaaf uitzicht op de Gunung Batur en de Gunug Agung, twee van de grootste vulkanen op Bali. Na dit lekkere ontbijt vervolgde onze reis zich per minibus. Na zo’n 30 minuten kwamen we aan bij een koffie- en theeplantage. Daar heeft Lysan de befaamde Kopi Luwak geprobeerd. Dit is koffie die wordt gemaakt van de bonen die door civet katten worden opgegeten en uitgepoept… Ja poepkoffie (cat-poo-cino)  dus, maar best wel lekker eigenlijk J. Na dit bezoekje begon de daadwerkelijke fietstocht dan. Het mooie aan deze fietstocht was dat je 25 kilometer alleen maar naar beneden gaat, dus van echt fietsen komt weinig. Na die 25 kilometer dalen is er nog een optionele 8 km klimmen. Wij hadden toch maar besloten die ook te doen om zo alsnog aan de nodige beweging te komen. Uitgeput, maar voldaan kwamen we terug in Ubud. Lysan wilde per se nog even naar het Apenbos Dit is een plek in Ubud aan bet begin van de bekende Monkey Forest Road, waar allemaal apen rondlopen en veel tempels te bezichtigen zijn. Uit voorzorg hadden we al onze spullen thuis achter gelaten. Wij waren hier allebei al eerder geweest en weten dus ook hoe nieuwsgierig en vooral hoe brutaal deze apies zijn. Alles wat je met je meeneemt wordt uit je handen getrokken dus je moet constant op je hoede zijn. Wat we helaas niet wisten is dat deze apies ook op andere gebieden erg nieuwsgierig zijn… Er was een aapje gezellig met een van de gidsen aan het spelen dus Lysan dacht ‘dat is leuk’. Zij liep er naartoe om ook wat aandacht van het aapje te krijgen. Het aapje sprong direct bij haar op schoot en ging heel relaxt zitten. Lekker achteroverleunend met z’n ruggetje tegen haar aan. Na een minuut of twee had hij er genoeg van gehad en besloot zich om te draaien. Terwijl hij dat deed trok hij met z’n kleine klauwtje zo het  decollete van het shirtje van Lysan naar beneden om zo even een sneak preview te nemen. Je kan je voorstellen dat dit nogal wat hilariteit teweeg bracht  aangezien er nogal wat omstanders waren. Vooral de opmerking van de gids: ‘Yeah, it’s a boy…’. Wegwezen hier dacht Lysan. Sander had echt de slappe lach…

Op naar het volgende avontuur. De Gunung Batur beklimmen. Lysan had dit 3 jaar geleden al eens gedaan en was daar zo enthousiast over. Reden dus om het nogmaals over te doen. Om 2 uur ’s nachts werden we opgehaald. Na een uurtje of 1,5 rijden, kwamen we aan bij de voet van de Gunung Batur. Hier begon onze wandeling. Zo’n 2 uur naar boven lopen met een paar onwijs steile stukken waar je ook wel even je handjes nodig hebt, maar volgens Lysan zou het uitzicht het allemaal waard zijn… Wat een teleurstelling: MIST. Je kon letterlijk geen hand voor ogen zien. Het was zo koud en zo mistroostig dat we rechtstreeks naar beneden zijn afgedaald zonder nog over de kraterrand te lopen. Hetgeen ook ietwat gevaarlijk zou zijn geweest aangezien je niks kon zien. Heel jammer, maar wel een goede lichaamsbeweging gehad ;-).

Na ons mislukte vulkaantochtje waren we wel toe aan een nieuw tripje. Hup, we sprongen op de scooter voor een nachtje Lovina. Dat is een plaatsje in het noorden van Bali waar eigenlijk niet heel veel gebeurt, maar dat bekend staat om de roze dolfijnen die daar een paar kilometer uit de kust zwemmen. Wij dachten, dat moeten we zien. Bovendien zat oud collega Suzan (uitgeefster van Disney, de Donald Duck etc.) daar met haar gezin. Helaas hadden we wel de drukste dag van het jaar te pakken, een dag na het festival, een dag waarop iedere Balinees vrij is en richting een tempel gaat die op de route lag waar wij ook heen reden. Erg fijn dus J. Na een mooie scootertocht van zo’n 5 uur met een heleboel regen, files en ijskoude bergen, kwamen we aan in Lovina. Onder het genot van een Bintangetje hebben we gezellig bijgepraat met Suzan en haar man. De volgende ochtend moesten we weer vroeg op voor de roze dolfijnen. Om half 6 ging de wekker. Samen met nog 20 andere bootjes vertrokken we om 6 uur richting de zee. Na een minuut of 30 varen zagen we onze eerste dolfijnen. Zo gaaf!! Na twee uur varen en wel 100 dolfijnen gezien te hebben, was het weer tijd voor onze terugweg richting Ubud. Helaas ging deze reis wat minder voorspoedig. Na een uurtje of 2 begon het te regenen, midden in de bergen. We reden iets van 50 km per uur en samen met 2 andere scooters wilden we een scherpe bocht pakken. Door de snelheid moesten we een beetje afremmen voor de bocht. Door de regen, het grindpad waar we op reden en het afremmen, gleden we onderuit met de scooter. Een paar meter verder kwamen we tot stilstand. Scooter midden op de weg, wij op de grond. Dat was schrikken, enorm schrikken. In een splitsecond verlies je de controle en ook al draag je een helm, 50 km per uur is best hard en op slippers, korte broek en een t shirtje heb je (te) weinig bescherming. Sander stond meteen op om naar Lysan te rennen, die daar nogal ongelukkig lag met de scooter op haar voet. Meteen de weg vrijmaken dacht hij. Lysan kon echter niet zo snel opstaan, want zowel haar knie als  haar teen deden erg veel pijn. Bij nadere inspectie bleek haar grote teen enorm diep geschaafd en het bloedde zo heftig, dat we de boel met een vestje hebben afgebonden. Waar ga je in de middle of nowhere een dokter vinden??  Sander stopte een auto en duwde de scooter naar de kant, terwijl Lysan door de super behulpzame Indo’s in de auto werd geholpen. Zo scheurden we samen naar een lokale dokter een paar kilometer verderop.  Die bleek echter niet thuis, maar haar dochter wel, die perfect engels sprak en verteld ook voor arts te studeren. Zij trad kordaat op in haar nogal smoezelige praktijkje, inspecteerde Lysan, maakte alle wonden schoon en stelde vast dat los van de grote teen het gelukkig nogal meeviel. Gelukkig. Toen was de al wat wit weggetrokken Sander aan de beurt. Een paar schaven, waarvan een vervelende op zijn enkel, meer niet gelukkig, mazzel gehad!  Nadat we een hele tas aan verband, jodium en antibiotica  en wat water voor de schrik hadden gekregen, vroegen we om de rekening van deze eerste hulp actie… 12 euro?!  Ondertussen werden de volgende scooter slachtoffers al binnengebracht, scooterongelukken zijn daar schering en inslag blijkt. De bezorgde artsen-familie vroeg of ze een taxi voor ons moesten bellen, maar bikkels als we zijn stapten we op de nauwelijks beschadigde scooter en vervolgden onze weg naar Ubud. De regen prikte in onze wonden en de schrik zat er goed in. Zelfs de intens corrupte Indonesische politie, die ons aanhield om ons wat omkoopdollars af te troggelen, kreeg medelijden met onze trieste aanblik en liet ons met een ‘be careful please!’ zomaar gaan. Ja, ‘be careful’, te laat idioot!

Nadat we in Ubud eerst zijn gaan lunchen bracht Sander Lysan onder zware dwang in een taxi naar een goede westerse kliniek. Lysan vond het onzin, maar toen de superaardige dokter na 3 verdovingsprikken met een pincet de steentjes uit haar teen ging halen, was zij toch wel blij. De wond werd nu echt goed schoongemaakt en ingepakt, die was anders gegarandeerd gaan ontsteken.. Helaas was het te breed en te diep om goed te hechten. De eerder verkregen antibiotica werd even vervangen voor een wat betere soort. Sander voelde zich schuldig en ellendig, maar Lysan is een bikkel en stelde hem op zijn gemak.  ’s Avonds zijn we heerlijk uit eten gegaan en hebben de goede afloop gevierd.  En de scooter? Die leverden we zonder blikken of blozen in terwijl we onder de pleisters en verband zaten. Niemand die er naar vroeg hoe dat kwam… Weer mazzel.

Nusa Lembongan

Mank vertrokken we de volgende dag naar het schitterende eilandje Nusa Lembongan, waar we zouden gaan surfen, snorkelen en lekker stappen. Niet dus. Door de pijnlijke wonden was onze actie-radius beperkt tot 20 meter strompelen, konden we niet zwemmen in de zee of zwembaden (sterk afgeraden door de arts vanwege infectiegevaar) en de antibiotica verhinderde het drinken. Toch hebben we een heerlijke tijd gehad. We moesten immers toch herstellen en rusten. Na 2 dagen vegeteren op een fatboy op het strand waren we het zat en huurden we een scooter. Ja een scooter ja. Dat durfden we ;-). We hebben het eilandje verkend en beloofden elkaar er ooit in fitte staat terug te komen, want het is er schitterend en je moet er actief kunnen zijn! Door het witte verband om Lysans teen en de potsierlijke pleister op Sanders enkel begint elke Indo tegen  je aan te kletsen. ‘Hello! What happened?’ Oh Motorbike accident! ‘ En vervolgens  stropen ze hun mouwen of broekspijpen op en krijg je de meest grote en heftige littekens te zien van de locals die dus blijkbaar ook weleens onderuit gaan. Bij ons relaxte resort gaven ze ons ook alle aandacht (‘what happened, oh motorbike!’). Omdat we vrij weinig konden en ons wat begonnen te vervelen zijn we maar wat rond gaan vragen, wat te doen. Na wat kletsen bleek dat we met de vader van een van de serveersters ’s ochtends vroeg konden gaan vissen. Waarom niet dachten we! Het was erg lachen. De lokale visserman kwam ons om 5 uur oppikken en slaperig  stapten we in zo’n gaar bootje met 2 van die palen aan weerskanten tegen het schommelen. De man sprak 2 woorden engels en wij 2 woorden indo, maar we begrepen elkaar en het was supergezellig! Het vissen is raar, gewoon een rol met vislijn met daaraan een stuk of 10 haken en een vislood. Dat gooi je uit en dan haal je het op en geloof het of niet, maar die vissen bijten in die haak! Zonder aas! Na een paar minuten haalde Sander de eerste vis binnen, een forse Red Snapper. Lysan ging daar meteen overheen met nog een grotere Red Snapper. Daarna vingen we nog tonijn en een stuk of 8 Snappers. Een goede vangst volgens de visser. We hielden 2 Snappers voor op de BBQ en gaven de rest aan onze visser. ’s Avonds aten we heerlijke gegrilde zelf gevangen Snapper!

Seminyak

Op eerste kerstdag namen we afscheid van Nusa en pakten we de boot naar Sanur om onze weg te vervolgen richting Seminyak. Ook daar heb je heerlijke restaurants en zonder reservering stapten we nummer 1 op Tripadvisor ‘ Bambu’ binnen. Fantastisch kerstdiner! Wel raar om zonder familie kerst te vieren, we misten jullie, heel erg!! Gelukkig zat de antibioticakuur van Lysan erop en werd de drankkaart volop geplunderd. Cocktails, witte wijn, whisky en daarna veel Bintangs en stappen in een mooie indo-kroeg met live muziek van een  gitaargod… een jongetje van 13! Wat was die gozer goed, de hele tent ging op z’n kop. Zelfs Lysan stond op haar slippers met haar teen in het verband te swingen, totdat een nietsvermoedende voorbijganger zijn voet vol op het zielige teentje plaatste! Het verband was eraf en Lysan schreeuwde het uit van de pijn… Gelukkig verdooft alcohol en hadden we nieuwe vrienden gemaakt, de dames Carline en Rebecca uit Zoetermeer, die samen met Sander een beschermende haag rondom de dansende Lysan vormden. De kater de volgende dag was heftig, helemaal toen de wond op de enkel van Sander zwaar ontstoken bleek te zijn. Voor de derde keer in een week zaten we in een ziekenhuis. De boel werd heftig schoongemaakt waardoor de wond die na ruim een week eindelijk dicht was weer open ging en ingepakt en met 5 dagen antibioticapillen in de hand stonden we na 10 minuten weer buiten. Sander werd afgeraden veel te bewegen en aangeraden op een bedje te liggen met het pootje omhoog. Moet je net Sander hebben. Natuurlijk gaat hij wel lopen, scooteren en andere dingen doen. Dit werd wel vrij snel afgestraft door een enkel die zo dik en pijnlijk werd dat Sander weer aan z’n zwembadstoeltje zat geketend. Gelukkig was het mooi weer, hadden we nog wat boekjes liggen en zaten de beste restaurantjes in een straal van 5 kilometer scooteren van ons hotel J. De resterende dagen vulden we dan ook met hangen bij het zwembad en lunchen en eten bij de top 5 van beste restaurants van Seminyak, heerlijk! Al met al was het een hele goede zet om na Darwin naar Bali te gaan, ondanks het scooter incident.

Back to downunder

Seminyak was onze laatste bestemming op Bali. Na Seminyak vlogen we weer terug naar Australie, het oosten dit keer. Op 29 december kwamen we aan in Sydney. Onze Airbnb host zat ons al op te wachten op z’n stoepje om ons vervolgens rond te leiden door zijn appartement dat wij voor de komende 5 dagen als ons thuis mochten beschouwen. Een heerlijk appartement in de wijk Pott’s Point op zo’n 5 minuten lopen van de opkomende wijk Kings Cross. Nadat we helemaal geïnstalleerd waren, zijn we met de bus naar het Opera House gereden. Hier hebben we een hele mooie tour gehad. Wederom een echte aanrader J. De volgende dag zijn we lekker rond gaan wandelen/waggelen door Sydney en zijn we langs Sander z’n oude huisje gelopen. Hier heeft hij 14 jaar geleden met Bart een tijdje gewoond. Heel leuk om dat (weer) te zien. ’s Avonds hadden we Cindy en haar vriend Luke uitgenodigd om te komen eten. Cindy zat bij Lysan in het voetbalteam van Sanoma. Na een gezellige avond eten en doorzakken hadden we besloten om de volgende dag samen Oud en Nieuw te vieren. En dan DE reden voor ons bezoek aan Sydney,  het Oud en Nieuw vuurwerk!! Ons was verteld dat als jet het vuurwerk goed wilt zien je al in de middag (of liever nog in de ochtend) al in de parken moet gaan zitten. Cindy en Luke kwamen ons ophalen en na een korte pittstop bij de supermarkt liepen we bepakt en bezakt richt de Royal Botanic Gardens. Daar aangekomen zagen we een rij niet normaal. Het einde konden we niet zien. Na wat gediscussieer hadden we besloten heel sneaky tussen een groep andere buitenlanders voor in de rij te gaan staan. Dit asociale gedrag werd direct afgestraft. Bij de toegangscontrole werden Cindy en Lysan d’r tas helemaal omgekeerd. De drank die wij verstopt hadden werd uit onze handdoeken en vestjes vandaan gehaald. Het was namelijk niet toegestaan om zelf alcohol mee te nemen. Cindy kwam met een glimlachje van de bewaker en een ‘don’t do that anymore’ vrij, maar Lysan werd met strenge stem toegesproken. Het kwam zelfs op het punt dat ze haar niet meer binnen wilden laten. Na een paar minuten praten als brugman lukte het haar toch om zich weer bij de groep te voegen die al 5 minuten in het park op haar stond te wachten. De hele middag en avond hebben we lekker in het park doorgebracht met door Sander wel binnengesmokkelde whisky- cola en veels te dure biertjes die je daar moest kopen. Om 00:00 uur was het dan zo ver. Acht minuten lang zagen we een waar spektakel. Het vuurwerk!! Zooo gaaf!! Als een van de eerste plaatsen in de wereld luidden wij het nieuwe jaar in. Wij stonden daar met uitzicht op de Harbour Bridge! Echt heel mooi. Na dit spektakel zijn we nog even een bar ingedoken voor een afzakkertje om vervolgens rond 5 uur weer naar ons lekkere appartementje terug te keren.De laatste twee dagen in Sydney vulden we met een bezoekje aan de Harbour Bridge, Bondi Beach en Manly Beach.

Roadtrip Ozzie deel 2

Op 3 januari pikten we onze huurauto op bij de Avis. Een auto die volgens hen nog geen schaafje had opgelopen. Bij de check bleek echter dat het koekblik wel degelijk schade had opgelopen dus dit hebben we maar direct gemeld zodat wij daar straks niet de dupe van worden. Na al het nodige papierwerk vertrokken we een uurtje later richting Melbourne met een tussenstop in Albury. Wij hadden niks geboekt wat normaal gesproken prima is, maar de Ozzies hebben nu natuurlijk vakantie en hierdoor zat vrijwel alles vol! Na tientalen motels te zijn gepasseerd belandden we in een motelletje aan de rand van Albury. De volgende ochtend wilden we onze weg vervolgen, maar helaas het koekblik, omgedoopt tot Brad Piet, dacht hier anders over. De accu leeg… Ten minste dat dachten we, later meer hierover J.  Met wat hulp van de moteleigenaar kregen we het ding aan de praat. Hij zat in de auto en wij aanduwen en ja Brad sloeg aan, thank god. Op weg naar Melbourne! We zouden daar 3 nachten blijven slapen bij Angelo, een oude schoolvriend van Lysan van de filmacademie en zijn vriend Craig, maar voordat we naar hen toegingen, besloten we nog even een stop te maken in het centrum van Melbourne. Domme keus, bleek achteraf. Wij parkeerden Brad Piet in een ondergrondse parkeergarage en liepen de stad in. Na een uurtje of 2 keerden we terug. Wij in de auto en starten maar, helaas, wat bleek, de accu was weer leeg?! Aanduwen hielp niet, dus wegenwacht gebeld en Avis. Lang verhaal kort: 3 wegenwachten later en eindeloos bureaucratisch gedoe en bellen verder zat er een nieuwe accu in ons koekblik en konden we weer rijden, jeeeeh!

In Melbourne zijn we 3 dagen blijven hangen. Samen met Angelo en Craig hebben we hier topdagen beleefd. Ze namen ons mee naar het Luna Park in St Kilda en naar een heel lekker restaurantje. Ook zijn we naar het filmmuseum in Melbourne geweest. Heel gezellig was dat. Op 7 januari en met een nieuwe accu reden we verder. Ons doel: de great ocean road. Dit is een weg van ruim 250 kilometer langs de kust in het zuiden van de staat Victoria tussen Geelong en Warrnabool. Wat een mooie uitzichten! En hier hebben we ook onze eerste wilde koala’s gespot!! Deze schattige beestjes  zien er wat stoned uit en kijken wat dom uit hun ogen. Wat blijkt, ze zijn ook een van de domste beesten, serieus! Hun hersenen zijn te klein voor hun hoofd. Ze eten eucalyptus blaadjes terwijl deze onwijs giftig zijn. Om dat vergif uit hun systeem te krijgen hebben ze 20% van hun energie nodig. Hierdoor zijn ze dus nogal sloom en hebben ze weinig energie voor andere dingen. Gelukkig voor hen hebben ze weinig vijanden dus hoeven ze niet echt op scherp te staan J.  Dus… Het weer werkte helaas niet zo mee en sloeg om van heet en zonnig naar nat en koud. Na een bezoekje aan de pinguïns van Phillip Island, reden we door naar de Blue Mountains nabij Sydney. Een schitterende rit, maar door de regen is dit park voor Sander voor de tweede keer een teleurstelling, Veertien jaar geleden zat hij hier ook al eens met Wouter en Bart 3 dagen in de stromende regen. De derde keer gaat er niet van komen, dat is zeker! We gaan zo met gierende banden richting Sydney, waar we via Airbnb een kamer hebben bij een Nederlands/Frans stel. Benieuwd hoe zij alle afschuwelijke gebeurtenissen in Parijs ervaren. Hier in Australië leeft iedereen, inclusief wij uiteraard, erg mee. Morgen staat onze laatste dag Sydney op het programma. Dan vliegen we naar Tahiti, Paaseiland en dan via Santiago de Chile naar Buenos Aires, Argentinië. Daar gaan we twee weken in een appartementje (wederom via Airbnb J) zitten en doen we een cursus Spaans. Heel veel zin in!!! Dikke kus en alle liefs vanuit een regenachtig Sydney.