Het wilde westen

Volgens ons plan zouden we nu nog in Australië zitten, in Adelaide om precies te zijn, maar niets is minder waar. We zitten nu namelijk in... Jimbaran, Bali! Een goed plan is flexibel zullen we maar zeggen. Na 6.161 km rijden door het schitterende, maar ook uitgestorven West-Australië  bedachten we dat we geen zin hadden in nog een roadtrip, maar dat we het drukke, hectische, chaotische Azië misten. Nou ligt Darwin vlakbij Bali, dus met 2,5 uur vliegen ben je er! Maar goed, voor we verder over Bali gaan natuurlijk eerst onze avonturen in de Outback.

Na de dolfijnen van Monkey Mia reden we via het gehucht Canarvon naar Coral Bay. We sloegen groot in bij de supermarkt van Canarvon, want dat gehucht bleek de grootste plaats tussen Perth en Broome te zijn. Boodschappen doen in de gigantische supermarkten van West Australië blijft een belevenis, maar het prijsniveau is ongelofelijk. We voelden ons als een bijstandsgezin in de PC Hooftstraat, niet te doen echt.

Coral Bay

Na deze inspirerende pitt stop kwamen we aan bij Coral Bay, letterlijk 1 straatje in de middle of nowhere, een van de mooiste en meest ongerepte koraalriffen ter wereld: Ningeloo Reef! Het rif ligt op nog geen 100 meter uit de kust en met je snorkeltje zwem je er zo heen, absoluut adembenemend. Helaas is de temperatuur van het water ook adembenemend, want dat schommelt rond de 20 graden, veel kouder dan je zou verwachten daar. Omdat het snorkelen zo mooi is, vergeet je de kou en kom je er elke keer onderkoeld uit. Lysan was helemaal blauw, net een smurf, haha! De overvloedige zon warmt je in no time op, want het is daar altijd mooi weer.

Uiteraard worden er allerlei mooie tourtjes aangeboden en bij het aanbod om met Manta Rays te kunnen snorkelen werden we toch wel erg opgewonden. Het is laag seizoen, dus we waren slechts met 1 ander stel op de boot. Uiteraard Nederlanders, haha. Erg gezellig! Maar de Manta Rays bleken even geen zin te hebben die dag. Wel was er op de eerste tocht een schildpad die ongeveer een half uur met ons meezwom op nog geen meter afstand. De schildpad was heel relaxed en vond het heel amusant dat 4 grote lompe mensen telkens met hem mee omhoog zwommen om adem te halen. De tweede tocht was net buiten het rif, waar een enorme stroming ons door een smalle opening trok en waar het direct meer dan 25 meter diep was. In die diepte zwommen een stuk of 6 reefsharks van rond de 2 meter. De haaien komen daar om hun tanden te laten schoonmaken door kleine ‘flosvisjes’. Toch wel erg spannend om haaien onder je door te zien zwemmen. Ook spannend was terugzwemmen naar de boot, want dat was bijna onmogelijk door die enorme stroming. Gelukkig bereikten we klappertandend van de kou, maar erg opgetogen de boot, waar warme thee met wat snacks nog nooit zo lekker hebben gesmaakt. Ondanks de mooie ‘oogst’  aan zeeleven bleef het missen van de Manta Rays aan ons (met name Sander) knagen.

Lysan kent Sander, dus regelde zij voor de dag erna nog een trip. Dit keer met een wat grotere organisatie, die kleine vliegtuigjes inzet om de Rays te spotten vanuit de lucht. Succes (bijna) gegarandeerd dus. Gespannen stapten we een dag later de boot op. Zou het vandaag wel lukken? Na een uurtje varen en 2 x loos alarm mochten we midden op zee te water: een 4 meter grote Manta Ray was onverstoorbaar plankton aan het eten, terwijl wij met 8 man boven hem hingen in het peilloos diepe water. Het was fantastisch! De Ray kwam tot een meter of 2 dichtbij en we konden zijn gracieuze vleugels goed bewonderen, wat een sierlijk beest. Als bonus gingen we opnieuw naar de ‘Shark-Point’, en de haaien hadden er vandaag echt zin in. We zagen ze hun machtige kaken openen en kleine visjes  hun dodelijk scherpe tanden schoon knabbelen. Het waren er zo veel en zo dichtbij, werkelijk een bizar schouwspel!

Cape Range National Park

Tevreden slurpten we ’s avonds ons biertje leeg en maakten we ons op voor een paar dagen wildkamperen in het Cape Range National Park, bij Exmouth (een voormalige US marinebasis).  We hadden een heerlijke tijd, zonder stroom en douches (gewoon een duik in de zee), alleen bleek onze ijskast in Campy de Camper niet zolang zonder elektriciteit te kunnen, dus  droop de kostbare inhoud op dag 2 bij 35 graden hitte over de vloer. Alles weggooien dus helaas. De ruwe natuur en alle beestjes die we zagen maakten echter alles goed. We zagen honderden kangeroes en walibi’s (kleine kangeroes), een hele enge slang, leguanen, roofvogels en haaien waar we wilden gaan skinnydippen, plus als bonus ontelbare schildpadden en 2 mantarays op 10 meter uit de kust!

Van Exmouth, was het 600 km door de woestijn rijden naar het mijnwerkerstadje Tom Price, de uitvalsbasis voor Karijini National Park, een tip van Miriam. Er was onderweg 1 roadhouse waar je kon tanken, nee MOEST tanken, verder niets, niets en dan ook helemaal niets. Nou kennen de meeste mensen Sander als claustrofoob, maar in die onmetelijke leegte voelde hij zich toch ook niet echt senang. Geen telefoonbereik, laat staan internet, 1 tegenligger per 2 uur en vooral eindeloos veel roadkills (kangaroes, koeien, hagedissen, slangen, een waar slachtveld). En het kwik dat opliep tot boven de 47 graden celsius. Niet echt een plek waar je wilt stranden. Gelukkig bleek het door Adolf hoogstpersoonlijk bedachte automerk zeer betrouwbaar en arriveerden we net op tijd in Tom Price, waar na 15.30 uur (!) alles potdicht is. Met een nieuwe lading boodschappen streken we neer op de enige camping aldaar. Daar kwamen we onze Nederlandse snorkelvrienden weer tegen, zodat we met z’n vieren konden eten, ook wel eens gezellig! De dagen erna was het weer wildkamperen in Karijini, een schitterend National Park, met gorges, watervallen en waanzinnig mooie natuur.  Vindingrijk als we (Sander ;-) zijn, hadden we onze ijskast gevuld met ingevroren flessen water, dus geen smeltende bende dit keer.

Broome, Cable Beach

Via Port Hedland reden we naar Broome, een kleine 1.000 km. Een afstand die niet te overbruggen valt in een dag (want je kunt alleen rijden bij daglicht, i.v.m. alle wildlife en andere beesten op de weg ’s nachts). Zo kwam het dat we midden in de Great Sandy Desert moesten slapen bij Sandfire Roadhouse, 400 km naar links niks en 400 km naar rechts niks. Behalve woestijn dan. En gedegenereerde mensen. Die paar die je daar ziet dan op zo’n plek. Vreselijk! Gelukkig liep er een vrolijke kameel rond en eindeloos veel kangaroes, dus Lysan was helemaal in haar element. Na onze standaard maaltijd bereid te hebben, steak met salade en maiskolfjes vielen we onder een waanzinnige sterrenhemel in een diepe slaap. Om de volgende ochtend vroeg met gierende banden weg te rijden!

Broome was heet, heel heet, echt, ’s ochtends om - 7 uur - al - 40 graden - heet. De lokale bibliotheek was de enige plek met zowel airco als wifi, dus we brachten onze ochtenden en einde middagen door op het schitterende Cable Beach en vluchtten we op het heetst van de dag naar de bieb, net als veel andere reizigers trouwens. Erg leuk was het om daar via het wereldwijdweb te vernemen dat het restaurant van Sander's broer Florian, Hugo’s, was verkozen tot beste cocktailbar van Nederland. We zijn supertrots op hem! Na weken van bbq-en en koken op 1 gaspitje, nam Sander Lysan zowaar uit eten! De goddelijke Barrimundi smaakte heerlijk met een lokaal gebrouwen Ginger biertje van Matso’s. Terwijl we daar lekker zaten te eten en te kletsen realiseerden we allebei dat we het wel gehad hadden met het roadtrippen, de remoteness en het kamperen.

Ons oorspronkelijke plan was om vanaf Broome naar Darwin te rijden en dan naar Adelaide te vliegen om daar met een huurauto in 3 weken naar Sydney te rijden. Maar we hadden geen zin meer om nog te rijden en te kamperen. Dus de volgende ochtend in de bieb online alles omgegooid en vanaf Darwin tickets naar Bali geboekt en van Bali dan 29 december weer naar Sydney. Uiteraard kost dat wat geld, maar dat ‘verdienen’ we weer terug, doordat het leven in Indonesië veel goedkoper is dan in Australië.

Darwin

Opgetogen met onze beslissing stapten we in Campy voor onze laatste etappe: Broome naar Darwin, circa 1.800 km. In een paar dagen met een paar mooie stops legden we deze afstand af en opgewonden, omdat we na weken weer eens een stoplicht zagen, kwamen we aan in het snikhete Darwin. Het is daar ‘buildup’ voor het regenseizoen en ze noemen het lokaal daar het ‘troppo season’, omdat het zo heet is en vochtig en sommige mensen echt loco worden. We werden zeer gastvrij ontvangen door Vince, de oom van Marije, waar we een paar dagen mochten logeren. Zijn vrouw Marianne was op reis, maar Vince had alles tot in de puntjes geregeld en het was erg gezellig. Behalve dan zijn voorkeur voor Andre Rieu, die echt mega groot is in OZ trouwens, raar!

’s Avonds samen met Vince en Renee (dochter van Vince en Marianne) heerlijk lasagna gegeten die Marianne voor haar vertrek had klaargemaakt en daarna nam Vince ons nog mee voor een mooie sightseeing tour langs alle Darwin highlights.

De volgende ochtend rustig aan gedaan en lekker naar het National Museum of the Northern Territory geweest. Een vrij overzichtelijk museum met tentoonstellingen van het wildife in de NT, kunstwerken van een lokale kunstenaar en foto’s en informatie over cycloon Tracy die deze kerst precies 40 jaar geleden heel Darwin heeft verwoest. Van de 11.000 woningen waren er slechts 400 ongeschonden gebleven. In het museum was er ook een ruimte waar je het geluid die de verwoestende cycloon Tracy maakte kon beluisteren. Gruwelijk! Lysan heeft zelf een keer in een tornado gezeten (in Mississippi in november 2002) en  bij het horen van het geluid liepen de rillingen weer over haar lichaam. De middag hebben we heerlijk door de winkelstraten van Darwin geslenterd en boodschappen gedaan om ’s avonds aan onze gastheer een mooie maaltijd te serveren.

De volgende dag was het zo warm en benauwd dat we besloten om naar The Waterfront te gaan. Tijdens de hele reis hebben we nog niet zoveel lol gehad als in het buiten-golfslagbad van Darwin. In onze opblaasband renden we samen met een groep kleuters (letterlijk kleuters) richting de meters (nou ja, 1,5 meter dan) hoge golven om daar lekker te dobberen, elkaar van onze band af te gooien en onder te dompelen. De grootste lol hadden  we. Helaas moesten we er na een uurtje of 2 weer uit omdat het begon te stormen. In de keiharde regen sprintten we samen met de kleuters en een paar ouders richting de overkapping van een paar restaurantjes waar we allen in onze zwemkledij stonden te kijken naar de hoosbui. Koffietje dan maar! Na een uurtje was het gestopt en hadden we nog een half uurtje te overbruggen voordat we uit eten zouden gaan met Vince, Renee en wat andere familieleden. En hoe overbrug je zo’n half uurtje nou beter dan met een heerlijke duik in het golfslagbad ;-). Nou we waren er weer als de kippen bij, het poortje was nog niet open of we lagen alweer te dobberen. Heel chill!

De laatste ochtend had Sander een topidee! Het fishfeeding waar Vince honderduit over sprak hebben we toch maar links laten liggen. Wij feeden liever de wat grotere beesies… 5,5 meter lange krokodillen bijvoorbeeld. ’s Ochtends vroeg stapte we voor de laatste keer in Campy de Camper om naar een plek af te reizen aan de Adelaide River, zo’n 60 kilometer buiten Darwin. Daar stapten we met zo’n 20 anderen in een klein motorbootje. De kapitein en tevens de krokodillenvoerder gaf een mooi praatje en eenmaal binnen het speciaal voor het krokodillenvoeren afgezette gebied reeg hij een halve kilo varkensvlees aan een hengel. Deze hengel werd ondergedompeld in het water en dan weer het water uitgetrokken. Nog geen minuut later kwam er een prachtige zoutwater krokodil aan zwemmen. Eerst met z’n rug, ogen en neus net boven het water uitstekend en vervolgens was hij ineens weg om na een halve minuut ineens net naast de boot omhoog te springen om het vlees van de hengel af te bijten. Wat een gaaf gezicht was dat. Lysan zei heel bijdehand, dat dit krokodilletje niet eens zo groot was toen er plots een 5,5 meter grote krokodil recht op haar af kwam zwemmen waarvan zij zo erg schok dat ze bij Sander op schoot sprong om zo ver mogelijk bij het beest vandaan te zijn. Wat een bakbeest was dat! Dit bakbeest luisterend naar de naam Stumpy, mist een poot maar ook zonder die poot kwam hij moeiteloos uit het water en maakte hij ruzie met het 'kleine' krokodilletje (4,5 meter) om het volgende stuk vlees aan de hengel. De kapitein vertelde ons dat er een aantal weken eerder nog een visser was opgegeten door een krokodil (Michael Jackson genaamd) omdat hij een meter het water in liep om z’n waardevolle dobber (50 cent) te redden. Niet zo slim dus.

Na de kroks was het dan echt tijd. Campy ging weer terug naar waar zij thuishoort. Wat we nog niet verteld hebben is dat Campy een deukje had opgelopen. Een half uur nadat wij Campy hadden opgehaald in Perth reed Sander na al de opmerkingen van Lysan  over het te dicht langs de linkerkant rijden in de wind geslagen te hebben met het koppie van Campy recht in een verkeersafzetting. Campy een deuk en Sander een deuk in z’n ego ;-). En toen moesten we dus nog 4 weken. Gelukkig kwam het vertrouwen van Sander in Campy en zichzelf weer helemaal terug en hebben we de rest van de tocht zonder kleerscheuren afgerond. Maar wel was er dus de vraag wat zou dit grapje ons gaan kosten… Lysan was er vrij nuchter over omdat zij met haar filmproducties ook aardig wat auto’s heeft gehuurd en bij het inleveren was de check nooit heel streng, maar Sander zag de bui al hangen. Daar gaat ons eigen risico! Met zwetende handjes en gespannen bekkies kwamen we aan bij het verhuurbedrijf. Lysan was nog even de camper op orde aan het brengen toe het weer enorm begon te regenen. Sander zag dit als een kans en sleurde Lysan met spullen en al uit de camper en rende naar binnen om de dame achter de receptie te melden dat wij Campy kwamen inleveren. De dame kwam naar buiten en liep richting Campy. Wij hielden onze adem in. Ze ging de camper in om te checken of alle spullen die wij meegekregen hadden er nog waren  en stapte vervolgens weer uit. Ze maakte een half rondje om Campy en liep toen snel weer naar binnen, het regende immers pijpenstelen. Eenmaal binnen riep zij ons bij haar. Wij nog steeds lichtelijk gespannen, liepen haar kant op en gingen zitten. Ze schoof een formulier onder onze neus met een plaatje van een uitgevouwen camper. Op het plaatje schreef zij met grote letters: NO NEW DAMAGE en zette haar handtekening eronder. Wij moesten onze lach echt inhouden en Sander zette triomfantelijk een grote handtekening op het velletje papier. Wat een mazzel hebben we weer gehad! Ook Vince die ons kwam ophalen bij het verhuurbedrijf om ons vervolgens naar het vliegveld te brengen, kon z’n oren niet geloven, haha, zo mooi.

En nu dus ons tweede Azië avontuur. Bali, Indonesië! Dankzij een tip van Martijn hebben we de afgelopen dagen in een heerlijke bungalow (Milo's Home) nabij Balangan Beach doorgebracht. De lekkere rijsthapjes hadden we echt gemist en daar genieten we nu dan ook weer dubbel van. Wat een luxe en wat een leven hier! Heerlijk! Alvast fijne feestdagen allemaal. Dikke kus en tot snel!